ای که روشنگر تاریکی شبهای منی با دل آزاری خود باز دل آرای منی
دوری از دیده و در منظر دل پیدایی روز و شب همره بیداری و رویای منی
تو بهاری٬به لطافت همه تن مهتابی نفس صبحی و روشنگر شبهای منی
بوسه ی گرمم وبرسرخی لبهای تو ام واژه ی عشقی و در صحرای منی
لب جانبخش گل آمیز بنه بر لب من در تنم روح بدم ای که مسیحای منی
مرغ دریایی ام تشنه ی طوفان وصال بگشا حلقه ی آغوش که دریای منی
ای که روشنگر تاریکی شبهای منی با دل آزاری خود باز دل آرای منی
دوری از دیده و در منظر دل پیدایی روز و شب همره بیداری و رویای منی
تو بهاری٬به لطافت همه تن مهتابی نفس صبحی و روشنگر شبهای منی
بوسه ی گرمم وبرسرخی لبهای تو ام واژه ی عشقی و در صحرای منی
لب جانبخش گل آمیز بنه بر لب من در تنم روح بدم ای که مسیحای منی
مرغ دریایی ام تشنه ی طوفان وصال بگشا حلقه ی آغوش که دریای منی
چه حذر کنم ز مردن که توام بقای جانی
چه خوش است جان سپردن اگرش تو میستانی
هله تیغ عشق برکش، بکش این شکسته دل را
که ز کشتن تویابد دل مرده زندگانی
پی جستن نشانت ز نشان خود گذشتم
که کسی نشان نیابد ز تو جز به بی نشانی
ز خمار خود پرستی چو مرا نماند طاقت
قدحی بیار ساقی ٬ ز چنان مئی که دانی
نفسی مرو ز پیشم ٬ بنما جمال خویشم
بشکن هزار توبه که بلای ناگهانی
لب ما و آستینت ٬ سر ما و آستانت
اگرم به خویش خوانی٬ و گرم ز پیش رانی